حکمت جهان آفرین و جسارت انسان

سعدی خوانی

  موسی علیه السلام درویشی را دیـد از برهنگی به

ریگ انـدر شـده، گـفـت ای مـوسـی دعـا کـن تـا خدا

عـزّ و جلّ مـرا کفافی دهد که از بی طـاقتـی بـه جان

آمـدم. موسـی دعـا کـرد و بـرفت. پس از چنـد روز که

بـاز آمـد از منـاجات، مرد را دید گـرفتـار و خَلقی انبـوه

بـَرو گـرد آمـده، گفت این چه حالست؟

   گفتند:خَمر خورده و عربـده کرده و کسی را کشته،

اکنـون به قصاص فرموده اند و لطیفان گفته اند:

گربـه ی مسکیـن اگر پـر داشتی

تخم گنجشک از جهان برداشتی

عـاجز باشد که دست قوّت یـابـد

بـرخیـزد و دست عـاجزان برتابـد

وَ لو بَسط الله الرّزق لِعبادِه لبغوا فِی الارض

   موسی به حکمت جهان آفرین اقرار کرد و از تَجاسُر

خویش اِستغفار.

بـنـده چو جاه آمـد و سیم و زرش

سـیـلی خواهـد بضـرورت سـرش

آن نشنیدی که فلاطون چه گفـت

مـور هـمـان بـه کـه نـباشد پـرش

   پدر را عسل بسیارست ولی پسر گرامـی دارست!

آن کس که توانگرت نمی گرداند

او مصـلـحت تـو از تـو بـهـتـر داند

خمر : شراب             

دار : خانه          

فلاطون : افلاطون؛ حکیم نامی یونان

تجاسر : جسارت کردن، گستاخی

و لو بسط ا... : اگـر خداوند روزی بنـدگان را بیفزاید، ممکن است در زمیـن

سرکشی و طغیان کنند.

استغفار : طلب بخشش