زندگی

باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان

می خورد بر بام خانه

آب چون آبشار ریزان

می ریزد بر سر ایوان

من به پشت شیشه تنها

ایستاده

در گذرها، رودها راه اوفتاده

شاد و خرم، یک دو سه گنجشک پرگو

باز هر دم

می پرند ، این سو و آن سو

می خورد بر شیشه و در، مشت و سیلی

آسمان امروز دیگر، نیست نیلی

یادم آرد روز باران

گردش یک روز دیرین، خوب و شیرین

توی جنگل های گیلان

کودکی ده ساله بودم

شاد و خرم، نرم و نازک، چست و چابک

از پرنده، از خزنده، از چرنده،

بود جنگل گرم و زنده

آسمان آبی، چو دریا

یک دو ابر، اینجا و آنجا

چون دل من، روز روشن

بوی جنگل، تازه و تر،

همچو می، مستی دهنده

بر درختان می زدی پر، هر کجا زیبا پرنده

برکه ها آرام و آبی

برگ و گل، هر جا نمایان

چتر نیلوفر درخشان؛ آفتابی

سنگ ها از آب جسته

از خزه پوشیده تن را

بس وزغ آنجا نشسته

دم به دم در شور و غوغا

رودخانه، با دو صد زیبا ترانه

زیر پاهای درختان

چرخ می زد، چرخ می زد، همچو مستان

چشمه ها چون شیشه های آفتابی

نرم و خوش در جوش و لرزه

توی آنها سنگ ریزه

سرخ و سبز و زرد و آبی

با دو پای کودکانه، می دویم همچو آهو

می پریدم از لب جو

دور می گشتم ز خانه

می کشانیدم به پایین، شاخه های بید مشکی

دست من می گشت رنگین، از تمشک سرخ و مشکی

می شنیدم از پرنده، داستانهای نهانی

از لب باد وزنده، رازهای زندگانی

هر چه می دیدم در آنجا

بود دلکش، بود زیبا

شاد بودم، می سرودم:

«روز، ای روز دلارا!

داده ات خورشید رخشان،

این چنین رخسار زیبا

ورنه بودی زشت و بی جان.

 این درختان، با همه سبزی و خوبی،

گو چه بودند جز، پاهای چوبی،

گر نبودی مهر رخشان؟

روز، ای روز دلارا!

گر دلارایی ست، از خورشید باشد.

ای درخت سبز و زیبا!

هر چه زیبایی است، از خورشید باشد.»

اندک اندک، رفته رفته،

ابرها گشتند چیره، آسمان گردید تیره

بسته شد رخساره ی خورشید رخشان

ریخت باران، ریخت باران

جنگل از باد گریزان، چرخ ها می زد چو دریا

دانه های گرد باران، پهن می گشتند هر جا

برق چون شمشیر برّان، پاره می کرد ابرها را

تندر دیوانه، غرّان

مشت می زد ابرها را

روی برکه، مرغ آبی

از میانه، از کرانه،

با شتابی چرخ می زد بی شماره

گیسوی سیمین مه را

شانه می زد دست باران

سبزه در زیر درختان، رفته رفته گشت دریا

توی این دریای جوشان،

جنگل وارونه، پیدا

بس دلارا بود جنگل،

وه، چه زیبا بود جنگل!

بس فسانه، بس ترانه

بس ترانه، بس فسانه

بس گوارا بود باران

وه، چه زیبا بود باران!

می شنیدم اندر این گوهر فشانی

رازهای جاودانی، پندهای آسمانی:

«بشنو از من، کودک من

پیش چشم مرد فردا

وز نگاه زن آتی

زندگانی ـ خواه تیره، خواه روشن ـ

هست زیبا، هست عالی

همچو گلهای بنفش توی قالی!»