همیشه یک نفر باید بپا خیزد

معلم پای تخته داد می زد ...

صورتش گلگون بود،

و دستانش زیر پوششی از گرد پنهان بود ...

با آن شور بی پایان

تساوی های جبری را نشان می داد

با خطی خوانا

به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک غمگین بود

تساوی را چنین نوشت: 

                    «یک با یک برابر است» 

از میان جمع شاگردان یکی برخاست،

همیشه یک نفر باید بپا خیزد ...

به آرامی سخن سر داد:

تساوی، اشتباهی فاحش و محض است.

نگاه بچه ها ناگه به یک سو خیره گشت و

معلم مات بر جا ماند ...

و او پرسید: اگر یک فرد انسان، واحدِ یک بود

آیا باز یک با یک برابر بود؟

اگر یک فرد انسان یک واحد بود،

آن که زور و زر به دامن داشت،بالا بود و

آن که قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت، پایین بود.

اگر یک با یک برابر بود،

نان و مال مفت خوران از کجا آماده می گردید؟

یا چه کس دیوار چین را بنا می کرد؟

یک اگر با یک برابر بود

پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد؟

یا که زیر ضربت شلاق له می گشت؟

پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد؟ 

سروده ای از خسرو گلسرخی