میراث ادبی ایران و جهان (آرش کمانگیر 5)

هزاران چشم گویا و لب خاموش 

مرا پیک امید خویش می داند. 

هزاران دست لرزان و دل پر جوش 

گهی می گیردم،گه پیش می راند. 

پیش می آیم. 

دل و جان را به زیورهای انسانی می آرایم. 

به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند، 

نقاب از چهره ی ترس آفرین مرگ خواهم کند. 

نیایش را، دو زانو بر زمین بنهاد. 

بسوی قله ها دستان ز هم بگشاد: 

«بر آ،ای آفتاب، ای توشه ی امید! 

بر آ، ای خوشه ی خورشید! 

تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب 

بر آ، سر ریز کن، تا جان شود سیراب 

چو پا در کام مرگی تند خو دارم، 

چو در دل جنگ با اهریمنی پرخاشجو دارم، 

به موج روشنایی شستشو خواهم؛ 

ز گلبرگ تو،ای زرینه گل،من رنگ و بو خواهم. 

شما،ای قله های سرکش خاموش، 

که پیشانی به تندرهای سهم انگیز می سایید، 

که بر ایوان شب دارید چشم انداز رویایی، 

که سیمین پایه های روز زرین را به روی شانه می کوبید، 

که ابر آتشین را در پناه خود می گیرید؛ 

غرور و سربلندی هم شما را باد! 

امیدم را برافرازید، 

چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید. 

غرورم را نگهدارید، 

بسان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.» 

زمین خاموش بود و آسمان خاموش. 

تو گویی این جهان, را بود با گفتار آرش گوش. 

به یال کوه ها لغزید کم کم پنجه ی خورشید. 

هزاران نیزه ی زرین به چشم آسمان پاشید. 

نظر افکند آرش سوی شهر، آرام، 

کودکان بر بام؛ 

دختران بنشسته بر روزن؛ 

مادران غمگین کنار در؛ 

مردها در راه. 

سرود بی کلامی، با غمی جانکاه، 

ز چشمان برهمی شد با نسیم صبحدم همراه.  

کدامین نغمه می ریزد، 

کدام آهنگ آیا می تواند ساخت، 

طنین گامهای استواری را  

که سوی نیستی مردانه می رفتند؟ 

طنین گامهایی را که آگاهانه می رفتند؟