انسان قرار بود با شرافت زندگی کند!

 

  خدایـا! مـی دانـم لحظـاتی هسـت که مـی تـوان آن

هنگام بزرگ شد یا سقـوط کرد. همان لحظـه ی کوتاه

بین انتقام و بخشش، رفتن یا مـاندن، همان لحظـه ی

انتخاب.

  می دانم که دستهایی که کمک می کنند مقدس تر

 از لب هایی اند که دعا می کنند.

    می دانم که  پیام آورت -که پاکترین بندگانت است-

گفتـه که سرزمیـن ها با کفـر باقـی می ماننـد ولی با 

ظلم نه.

   می دانم که در کتاب شریف خود -قرآن-گفته ای که

«ظلم پذیرنده» و «ظلم کننده» را با هم در جهنم جای

می دهی.

   می دانـم که بـاری که کوه نتـوانست تحملـش کند،

«شرافت» بود.

   می دانم که انسان قرار بود با "شرافت" زندگی کند

ولی با "شر "و "آفت" قرین و همنشین شد!

 

   خدایا! کمکم کن تا آنچه می دانـم چراغ راهـم شود

و آنچه نمی دانم را به من بیاموز.

   خدایا! دستـم بگیـر که در راه نیفتـم و بینایـی ام ده

که در چاه نیفتم.

   خدایا! چنان کن که در پایـان کار، تو خشنـود باشی

و ما رستگار.                           

                                    تقدیم به علیرضای عزیزم

                                                خرداد ۱۳۹۳

             

برچسب‌ها: یادبود, عاقبت به خیری, دستگیری, بینش, شرافت یا شر و آفت

+ نوشته شده در  جمعه ۳۱ شهریور ۱۳۹۶ساعت 0:0  توسط بهمن طالبی  |